Μετα-αλήθειες* και το 2016 εν συντομία | Δεκέμβριος 2016

«Οι εξελίξεις τρέχουν, κατύσιη μας», σκέφτομαι. «Μα τρέχουν που τ’ αλήθκεια;», ξανασκέφτομαι. Δηλαδή, επειδή θα πάμε Γενεύη με την Αυτού Εξοχότητα τον Σουλτάνο της Τουρκίας –αυτοπροσώπως– και τον εκλεκτό εκπρόσωπο αυτού στον κατεχόμενο Βορρά, τι; Κατά τον Αναστασιάδη, βέβαια, η Γενεύη είναι «μία πραγματική ευκαιρία για την επίλυση του Κυπριακού», αφού καταφέραμε (;) «μετά από μάχες (τρομάρα μας) να φέρουμε την Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», που «θα είναι εκεί υποχρεωμένη να καταθέσει την άποψή της για την επίλυση του μεγάλου ζητήματος της ασφάλειας στον τόπο μας». Δηλαδή, όταν για πολλοστή φορά μας πει ο Ερντογάν ότι με εγγυήσεις με στρατός αποσύρονται, εν’ να τον πιστέψουμεν επειδή εν’ να το πει που την Γενεύην;

Επειδή η μετά το Μοντ Πελεράν ΙΙ κινητοποίηση και προπαγάνδα στην οποίαν επιδίδονται ΔΗΣΑΚΕΛ, γνωστές και άγνωστες ΜΚΟ, απανταχού νεοκύπριοι φιλόσοφοι, ακαδημαϊκά καταρτισμένοι και μη, έχει καταστεί τόσο θρασεία, ξεπερνώντας όρια και ανοχές, τι; Υπάρχει μήπως κάτι που (οι IQ, κριτική σκέψη και συνείδηση μη απωλέσαντες) δεν γνωρίζουμε εξ αρχής; Κάτι εξ ολοκλήρου καινούργιο, που ο Κυπραίος δεν έχει ήδη λίγο ή πολύ βιώσει; Που να μπορεί να μας αφήσει αποσβολωμένους, να μουλιάζουμε στον κρύο ιδρώτα μας; Μπα. Ακούμε και ξανακούμε ό,τι έχουμε ήδη ακούσει πολλάκις και, φτάνοντας στο τέλος ενός ακόμη χρόνου κατοχής, τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει· παρά μόνο μας κάνει να απορούμε για το πόσο ακόμα θα συνεχιστεί η κατρακύλα μερικών επώνυμων κι ανώνυμων, που δυστυχώς φαίνεται πως τελειωμό δεν έχει, ασχέτως αν έχουν από καιρό τώρα πιάσει πάτο.

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που αρχίσαμε να συλλέγουμε τα μαργαριτάρια τους, τα οποία οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: την εσκεμμένη και στοχευμένη ημιμάθεια και το αναμάσημα (γιατί η ανακύκλωση εν’ καλόν πράμαν) πολιτικής, στρατηγικής, προπαγάνδας, ιστορικών ασαφειών· α.κ.α. μαλακίες.

Εν πολλοίς, ο απερχόμενος χρόνος μπορεί να συμπυκνωθεί στις αξεπέραστες ατάκες που εκστομίζουν κατά τον τρέχοντα μήνα οι κύριοι πρωταγωνιστές του κυπριώτικου σκετς. Κατά μία τραγική συγκυρία, η πλειοψηφία των δηλώσεων των μεν και των δε θα μπορούσε να ανήκει και στους μεν και στους δε. Ας διηγηθούμε το παραμύθι τους, ξεκινώντας από το εποικοδομητικό κλίμα ό,τι τζι αν ένι.

«Οι δικές μας απόψεις είναι γνωστές, οι δικές τους απόψεις είναι γνωστές». Διαφωνούμε με καλή θέληση πάντοτε, αφού «ο κ. Ακιντζί φαίνεται να ενδιαφέρεται για πραγματική λύση. Υπήρξαν πολλές συγκλίσεις, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν και πολλές εκκρεμότητες». Φυσικά, «η αναφορά σε κόκκινες γραμμές δεν επιτρέπει σε συμβιβασμό και μια λύση ανεκτή και από τους δύο», και άρα αυτά τα «θέματα που παραμένουν άλυτα μπορούν να διευθετηθούν σε ένα πάρε δώσε. Είναι αναγκαίο το πάρε δώσε αν θέλουμε να φτάσουμε σε λύση». Το αλισβερίσι αποτελεί, άλλωστε, εδώ και αιώνες, οικονομικό και πολιτιστικό στοιχείο της κυπριακής εθνικής ταυτότητας.

Και ενώ «κλείνουν εκκρεμότητες, υπάρχει, όμως, και διάσταση απόψεων στις διαπραγματεύσεις». Κατ’ αρχάς, η άποψη του Λεμεσιανού συντρόφου, που έχει κολλήσει στο «ζήτημα των εγγυήσεων, το οποίο θα μπορούσε να αναθεωρηθεί (= να μονιμοποιηθεί) μετά από 15 χρόνια (και x αριθμό τουρκικών επεμβάσεων), όταν θα έχουν παρέλθει τρεις (εκ περιτροπής) προεδρικές θητείες και αφού διαπιστωθεί ότι το σύστημα (των εγγυήσεων) λειτουργεί ομαλά» και η τουρκοποίηση του νησιού μπήκε σε τροχιά. Αγκάθι στις συνομιλίες αποτελεί, επίσης, και ο ρόλος της ΕΕ, η οποία, σύμφωνα με τους Τούρκους συμπατριώτες, δεν θα συμμετάσχει «στο ίδιο τραπέζι με τις δύο κοινότητες και τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις». – Τι σκατά; Ίσα κι όμοια είμαστε; Απλώς «θα είναι εκεί γύρω» (sic).

Γύρω γύρω όλοι, μαζί και ο Γιαννάκης μας, ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας και εθελοντής ΥΠΕΞ της Τουρκίας, που δηλώνει ότι «πρόθεσή μας είναι να διεκδικήσουμε την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας» (μα τι σθένος), ισοπεδώνοντας μια και καλή τα «εκ των ων ουκ άνευ» του Προέδρου του περί της παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας (τελικά εν’ εκλιπούσα ή όι; Ποιος εν’ ο αρμόδιος, να μας πει, ρε παιθκιά!) στο παναΰριν. Ο σούπερ-Νίκαρος, πάντως, γνωρίζει «τις ανησυχίες του κυπριακού Ελληνισμού και τα όρια όπου μπορούν να γίνουν συμβιβασμοί» και δεν θα ζητήσει «από τον λαό να φορτωθεί τις ευθύνες» που εκείνος φέρει. Προς επαλήθευση αυτού, έχουμε για άστρο μας (μέρες που είναι) το παράδειγμα του Μαρτίου 2013.

Εξ άλλου, ο ηγέτης των Ελληνοκυπρίων είναι προετοιμασμένος να υποδεχτεί «μία δημιουργική πρόταση που θα μας επιτρέπει να εισέλθουμε σε μία ουσιαστική διαπραγμάτευση». Επειδή, ως γνωστόν, από τον Μάιο του 2015 και για είκοσι μήνες, οι ηγέτες μας ετηανίζαν κούπες τζιαι αντινάσσαν σιάμισιη σε δικοινοτικά ιβέντς επιπέδου νεκράς ζώνης.

Μαρία Χ.

Που μιτσήν τζιαι που πελλόν…

Υ.Γ.: Και το κερασάκι στην τούρτα; Εν έτει 2016, εγεμώσαμεν Έλληνες έποικους. Μα έννεν κατάσταση τούτη, σιόρ. Το 2017, με το καλό, μόνο Τούρκους.

Υ.Γ.2: Που να ξηλειφτείτε (ξέρετε ποιοι).

* Post-truth, η λέξη του 2016.

Ορισμός: η διάλυση των γεγονότων μέσα στην αυθαίρετη επιλογή επιμέρους δεδομένων που συνδυάζονται με ψευδείς και ανυπόστατες θεωρίες, με σκοπό να αιτιολογηθεί εκ των υστέρων μια πεποίθηση ως συμπέρασμα με δήθεν λογικό έρεισμα, σε μια διαδικασία που συνήθως τελείται και στους χώρους του διαδικτύου.

Συμπυκνωμένος ορισμός: Κύπρος 2016.